We hebben er weer lang naar uitgekeken, een dagje vissen met de collega's van AkzoNobel. Dit jaar was het de beurt aan de locatie om Deventer om dit grandioze evenement te organiseren. Martin Seinen en zijn collega's hadden er weer veel werk van gemaakt.
's Morgens vroeg werden we ontvangen in het bedrijfsrestaurant van de AkzoNobel vestiging. Voor de Deventernaren een kippeneinde, voor de Sassenheimers toch wel anderhalf uur sturen en Herkenbosch was bijna twee uur onderweg. Niemand zat hiermee want de vooruitzichten waren prima. Prachtig weer en een perfecte vislocatie waarbij de auto achter de visser geparkeerd kon worden zonder dat er sprake is van een doorgaande weg. Door het op het laatste moment wegvallen van de locatie Groot-Ammers en twee afzeggers vanuit Herkenbosch waren we dit jaar slechts met 17 vissers. Het parcours besloeg 18 nummers waarbij de nummers rond stek 15 als "de beste" werden betiteld.
De loting bepaalde wie waar mocht vissen en was ik zelf de gelukkige die stek 15 mocht leeg trekken. Stek 4 bleef zonder visser leeg.
De drie deelnemers van Herkenbosch was 1 te kort voor het vullen van de korpsen welke om de Wisselbokaal mochten strijden. Hiervoor werd de reserve visser van Sassenheim (Rene de Jager) toegevoegd aan het korps van Herkenbosch. Rene gaat hierna als BELG door het leven.

Belg hoor ik een ieder denken........... Nee B.E.L.G. als in Ben Even Limburger Geweest.

Door een wegafsluiting nabij Eefde moesten we een stukje omrijden. De aankomst aan de waterkant was dan ook pas om 07:40 uur.
Dat was dus slechts 20 minuutjes om de bijrijders naar hun plek toe te rijden, te lossen, je eigen spullen uit te laden, opstellen, peilen etc en dan strak om 20:00 uur beginnen aan de vijf uur durende wedstrijd. Aanpoten geblazen dus.
Ik was net op tijd klaar met de bereiding van mij lokaas en had de vaste stok zonder tuigje in de steun staan. De ballen voer konden dus op de juiste afstand gebracht worden. Hierna kon ik de lege stok binnenhalen en met de feeder nog wat goed gevulde korven naar de overzijde brengen. Ik had gekozen voor een afstand op ongeveer 12-14 meter uit de overzijde. Bewust dezelfde afstand als de vaste stok aan eigen zijde. Hier lag een talud welke van ongeveer 3 naar ruim 5 meter afliep. Nu maar hopen dat dit aan de andere zijde net zo was. Twee jaar geleden werd de vis nog dichter tegen de overzijde gevangen. Er stond een  mooie visstroming richting sluis en deze stroming veranderde met het openen en sluiten van deze scheepslift. Het scheelde nog weinig of we hadden hier niet eens kunnen vissen. De overvloedige regen van de afgelopen weken maakte dat het Twentekanaal als afvoerkanaal gebruikt moest worden. De dappere visser die geprobeerd hadden hier te vissen kwamen er al snel achter dat zelfs 100 grams korven niet bleven liggen. Kort daarvoor werden er nog prima vangsten (20 kg brasem was geen uitzondering) gehaald. Nu was het na de voercampagne afwachten of niet alle vissen de IJssel ingestroomd waren.
Het eerste half uur zag het er somber uit. Zelf zag ik geen aanbeet en ook om mij heen werden er geen opgewonden kreetjes gehoord. Kort hierna zag ik in mijn ooghoek dat de reserve Limburger naast mij zijn eerste Hybride binnen haalde. Geen kanjer (een gram of 200) maar vis is vis. Kort hierna had ik ook mijn eerste aanbeet maar sloeg mis. Mijn buurman ving zijn tweede visje en hiermee begin ik mij toch langzaam zorgen te maken. Mijn tweede aanbeet resulteerde in een prachtige schele pos. Verderop in het parcours zag ik de eerste vissers a; wandelen, dat is een slecht voorteken. Gelukkig was het heerlijk weer en bleven de lachen op de gezichten staan. Het vangen van vis is deze dag niet het belangrijkste toch. Straks gezellig napraten onder het genot van een hapje en een drankje en misschien nog wat verse moppen. Er moet immers in dez wereld veel meer gelachen worden. In het volgende uur begon er her en der toch een visje gevangen worden en bleek dat de kenners van dit water weer eens het gelijk aan hun kant hadden. De stekken rond nummer 15 deden het beter dan de lagere nummers en ja, de overvloedige regen had de meeste vissen richting de IJssel gespoeld. Na drie uur vissen had de latere winnaar nog geen visje gevangen en net toen ik de feeder verruilde voor de vaste stok kwam hij en en mijn collega Fred achter me staan. Het dobbertje drifte over mijn eerder gemaakte voerplek en verdween langzaam onder water. Aanslaan en een leuke brasem van rond de 40 cm was het resultaat. De later winnaar had zijn vaste stok echter niet paraat en wilde graag weten waar ik mijn eerste vissen, dat waren er toen 5 met de feeder en 1 met de stok, had gevangen.
Na het vernemen van mijn voerafstanden toog hij richting zijn eigen stek om de vervolgens aan te leggen. Het resultaat is zichtbaar in de eindstand. De Winde van 43 cm maakte in deze het verschil. Met 300 gram meer maar twee vissen minder kwam zijn puntentotaal op 62 daar waar ik zelf op 60 bleef steken. Ook mijn college Fred ving een dikke winde en kwam met 1850 nog in de buurt. Bijzonder was ook de vangst van Bert Barto die in de eerste helft van de wedstrijd redelijk snel 4 alvers na elkaar wist te vangen. Nu wegen die mini visje niets (samen 50 gram) maar iedere vis is 2 punten waard en bijvoldoende minies toch een behoorlijk puntenaantal op. Verder was het schele possen en hier en daar een echte witvis. Kortom, de vangsten vielen tegen. SPV bestuurder Dick zorgde goed voor de inwendige mens en verzekerde zich ervan dat een ieder een lunchpakket had en voldoende koffie tot zich kon nemen.

Om 13:00 uur klonk het eindsignaal en was het snel opruimen, wegen en tellen geblazen. Er was in de week vooraf gaande aan deze wedstrijd nog enige verwarring omtrent de puntentelling. Vroeger werden de vissen inderdaad gemeten en geteld maar Sportvisserij Nederland is hier tegen. Het meten van alle vissen is veel te belastend voor de vis. Het net in een keer wegen is een snellere en beter methode voor het bepalen van de visser met de meeste vis, Bij de aantallen die hier gevangen werden was ook het tellen geen probleem.  De meeste vissers wisten zo al hoeveel vissen ze gevangen hadden en een snelle blik in het net kon dit dan ook makkelijk bevestigen. Alleen de grootste exemplaren werden gemeten. Vanaf stek 18 begon deze exercitie op stek 15 met een brasem(pje)van 42 cm. Vervolgens moest er op stek 13 een winde gemeten worden van 39 cm en werd er op stek 9 een winde van 43cm aangetroffen. Alle overige vissenwaren duidelijk kleiner en konden dus zo terug het kanaal in. Aan de wedstrijdcommissie de nobele taak om alle punten van de deelnemers uit te rekenen terwijl de rest zich op het zonovergoten terras tegoed zaten te doen aan een verkoelend drankje.

Hierna was het sterke verhalen en vooral veel lachen. Het was goed te horen dat zowel Deventer als Herkenbosch als locatie goed draaiden. Dat geeft de burger moed. Sassenheim doet het ook veel beter dan in 2009 maar zit in een wat moeilijker markt. De autobranche is nog altijd verdeeld. In sommige landen lopen de nieuwe auto's in hoog tempo van band maar in de reparatie wereld blijft het lastig.

Tijdens dit "borrel"uur werd ook de stand met bijbehorende bekers uitgereikt.
Sassenheim heeft helaas alle individuele bekers gewonnen.
De overall winnaar deed wel niet mee in een korps maar had naast het hoogste aantal punten ook de grootste vis.
De naast gelegen foto zegt genoeg. Die uitslover achter de bekers was overigens "slechts"derde.

Rond 15:00 uur was de tafel gedekt en was het aanvallen geblazen.

We hebben heerlijk gesmuld van al het lekkers wat deze dag geboden heeft en had de winnaar niet alleen een grote mond over zijn vangsten maar wist de vele ook de slappe lach te bezorgen met zijn oneindige aantal moppen. De bediening had het blijkbaar ook erg naar de zin want ook die liepen met een smile van oor tot oor door de zaal. Toen ze ergens na de warme maaltijd iemand zachtjes hoorde zeggen dat een patatje er nog wel in zou gaan was dit duidelijk net tegen dovemans oren. Binnen no time stond er warm dampende bord met goudgele patatten voor deze uitslover. Dit bord is net als alle schaaltjes met groentje ook helemaal leeg gegaan. Nog een geluk dat deze visser aan de lijn was. Anders hadden wij vast op een houtje moeten bijten. Tussen half zes en zes blies eeniedereen voldaan de aftocht. Het organiserende comité werd hartelijk bedankt voor deze geweldige dag. Nu maar hopen dat de locatie Groot-Ammers bereid is om dit evenement voor 2011 te organiseren.
Dit prachtige AkzoNobel gebeuren mag uiteraard niet verloren gaan. We hopen zelfs dat andere locaties zich alsnog aanmelden onder het motto; Hoe meer zielen hoe meer vreugde.

Allen bedankt en op naar een goed AkzoNobel resultaat.

Tot volgend jaar.

Met dank aan de organisatoren en tot volgend jaar in Groot-Ammers?,

Peter Dekker

Foto's