Sommige vissers doen werkelijk alles om maar een vermelding in het wedstrijdverslag te krijgen. Je moet per slot van rekening toch ergens over schrijven. In dit verhaal speelt wederom Ruud en hoofdrol, met Mart als goede back-up. Op vrijdag had Ruud een dagje vaderdienst omdat zoon Joey vrij was en moeder moest werken. Joey houdt van vissen, Ruud houdt van vissen dus de dagbesteding was gauw ingevuld. Een dagje bootvissen op Langeraarse Plassen wat tevens een mooie training maakte voor de wedstrijd van zaterdag. Helaas wilde het deze dag niet helemaal lukken, want de Brasem liet het afweten en alleen de voorntjes konden tot aanbeten verleid worden. Zijn zoon wist er hiervan overigens meer binnen te halen dan Ruud zelf, maar daar zou iedere vader voor zorgen dat dit zo uitkomt. Op de dag van de wedstrijd zelf had Ruud dus goede hoop dat de gisteren beviste plek vandaag wel veel vis zou opleveren. Heel slim bedacht natuurlijk, want bootjes wedstrijden zijn de enige waar je een dag van tevoren een voerplek kan aanleggen met bijna 100% kans dat je daar de volgende dag zelf gebruik van kan maken. Bij kant wedstrijden is dit uitgesloten. Persoonlijk zou ik na zo een tegenvallende dag een andere stek gekozen hebben, maar dat moet iedereen voor zich weten. Met deze “voor”kennis ving deze wedstrijd dan ook aan. Een ieder had gebruik gemaakt om vandaag alleen in een bootje plaats te nemen, behalve Koos en Aad die het toch wel heel gezellig vonden om samen een bootje te delen.
Er werd afgesproken dat we tot 11:00 uur zouden vissen. Een vijftal boten zochten de beschutting van het grote eiland op, drie andere bootgangers hadden klaarblijkelijk niet zoveel zin om te roeien en parkeerde de boot op steenworp afstand van de bootverhuurder en de vier laatste dachten eerst een roeiwedstrijdje te moeten varen alvorens de viswedstrijd kon beginnen.
Al na het eerste uur werd hier en daar heen en weer gebeld, hoe het met de vangsten stond. Nooit een goed teken, want wanneer je lekker zit te vangen ga je dat een ander natuurlijk niet aan zijn neus hangen. De vis rond het eiland liet zich wel zien, maar was klein van stuk. Bij de verhuurder voor de deur kon maar moeilijk een visje gevangen worden en alleen de roeifanaten zaten lekker te vangen. Mart hield het voor het gemaaltje na 2 uur vissen voor gezien. Hij roeide alles en iedereen voorbij en ging op “kop”  naar het kleien eiland toe zitten in de hoop daar wel een visje te kunnen vangen. Dit lukte deels maar de vaste stok bleek dit keer niet de meest ideale hengelkeuze. Pas toen hij een half uur voor het einde van de wedstrijd op de Picker overstapte, ging ook hij ineens Brasem vangen. Ondergetekende en de latere winnaar wilden het op een onderonsje gooien (geintje) om voor te stellen om de wedstrijd met een uur te verlengen. Het was ongehoord hoe snel de Brasems zich in dat laatste uur tot aanbeten lieten verleiden. Niet gedaan natuurlijk. We denken wel dat we ongeveer de helft van de gevangen vis in het echte laatste uur uit het water getrokken hebben. Na afloop van de wedstrijd is de terugvaart naar de weegplek altijd weer een feest. Hierbij gebeurt er bijna altijd wel iets bijzonders. Bram kreeg zijn stok niet meer uit het water. Bij nog meer kracht uitoefenen zou het buigen of barsten worden en heeft de stok maar gelaten voor wat het was. Met volle netten vis is het slecht roeien en alleen Dick was zo slim, of ondeugend, geweest een Buitenboordmotor mee te brengen. Hiervoor heb je op de Langeraarse plassen namelijk een speciale vergunning nodig, een die wij niet hebben. Deze motor echter redde niet alleen zich zelf en meerijder Bram, maar ook Fred wist hiervan te profiteren. Met de slechte rug van hem was het haast ondoenlijk om met ruim 20 kilo vis in je net, de afstand naar de bootverhuurder zonder schade te overbruggen. Zelf was ik zo slim geweest om een grote speciekuip mee de boot in te nemen, zodat ik na deze gevuld te hebben met water, de vis in de boot kon laden en soepel door het waterglijdend terug kon varen. Bij de weeg plek aangekomen, werd snel duidelijk dat de verschillen enorm waren. Dick en Jaap wisten zich in dit slagveld wederom heel knap staande te houden. Bram en Aad hebben op de uitslag afgegaan waarschijnlijk iets onder hun kunnen gepresteerd. Mart heeft dit alles niet meegekregen, hij was ver op de plas nog naar zijn net aan het zoeken welke bij het opruimen van de visspullen overboord was geraakt. Nooit meer terug gevonden helaas. Jammer van die paar Brasems, die hij het laatste ½ uur had gevangen. Ook Ruud ging weer aan het stunten. Dit keer alle hengel spullen heel weten te houden ging ook bij hem het net het water in. Hing deze nu links of rechts van de boot? Samen met de haak van Henk (Kapitein Haak) en hulp van Aad wisten dit kleinood uiteindelijk toch weer boven water te halen. De eerste reactie van Ruud was jammer van die twee dikke Platten, er zat alleen nog maar kleine vis in het net, maar gelukkig heb ik mijn net terug. Of hij, zoals hij later vertelde, ook een net vol vis (als in 20 kilo) had zullen we nooit meer echt te weten komen. De meeste vis werd gewoon in het midden gevangen. Niet in het diepe gedeelte achter het eiland en niet in het opdiepen gedeelte voor de verhuurder of langs de kant. Enig minpuntje was de mededeling van de heer Lek himself dat we in het vervolg op de grote plas zelf moeten wegen. Met dank aan de overige visvereniging die naar zeggen honderden dode vissen ter weging aanbieden, wat er toe heeft geleid dat de omwonende hierover de politie gewaarschuwd hebben. Het schijnt dat mij op overtreding van dit feit een bekeuring tegemoet kan zien. Of dit werkelijk zo is kan ik niet bevestigen omdat we op grond, of overpad terrein van de bootverhuurder staan. Ik ben bang dat deze vorm van wegen bij ons in de vereniging nooit toegepast zal worden. Is dit niet al ontzettend belastend voor de rug, wordt het daarnaast ook een ongelofelijke bende in de weegboot. Je zal je spullen daar maar hebben liggen. Bovendien hebben wij in het wedstrijdreglement van onze vereniging staan dat bij aanwezigheid van dode vis, het net niet gewogen wordt.

Tot over 14 dagen aan het Aarkanaal. 
 

Met vriendelijke visgroet,
 Peter Dekker