Het Amsterdam-Rijn Kanaal blijft altijd even wennen wanneer deze op de wedstrijdkalender staat. Dit kanaal ook wel bekend als “de klotsbak” is zo ongeveer de drukst bevaren binnenscheepvaart route van Nederland. Met een diepte tot wel 6 meter toe is dit water normaal geschikt voor zowel de vaste stok als de feeder. Door de vakantietijd waren we met een relatief klein koppeltje wat maakte dat we de nummers lekker ver uit elkaar konden zetten. De baancommissarissen hadden hun werk goed gedaan. Een verdwaalde bermtoerist voelde zich wel wat bedreigt zo vroeg aan de waterkant, maar ja dan moet je maar niet gaan bermkamperen. Helemaal kosjer was hij volgens ons ook niet, omdat hij deze wrede verstoring van zijn ochtend rust niet erg op prijs stelde. Bovendien was die nacht ook nog zijn moeder vermoord. Vermoord, ja vermoord. Nico die gelukkig genoeg de plek trof pal voor de bus van deze vreemde snuiter,vertrouwde dit niet helemaal en zorgde toch dat er een stevig stuk ijzer naast zijn visplek voor het grijpen lag. Ruud probeerde Aad al tijdens de loting uit te schakelen door hem eens lekker aan zijn kop / nek te trekken. Oeps! Foutje, want Aad heeft regelmatig last van zijn nek door een onwillige versleten nekwervel. Tja, als je alles van tevoren weet. Gelukkig heeft Aad van deze “wilde” stoeipartij zonder verdere schade overleeft. Gerard trok het staartnummer waar Jaap het vanaf kop mocht proberen. Deze kopplaats leverde vorig jaar de winnaar op, maar of dat toeval was? De gemeente Abcoude had zijn grasmaai taak verwaarloosd wat maakte dat sommige deelnemers het gras wel een beetje moesten kortwieken. Zo ook Mart die er lustig op los knipte. Een lekkere brede plek omdat je met de picker niet wilt hebben dat de staande grassprieten je aanbeten verstoren. Wel jammer dat pas daarna bleek dat zijn picker nog thuis in de gang stond. Om kwart voor zeven werd het startsein gegeven en plonsden de korven en ballen voer vrolijk in het kabbelende nat. Veel voorvoeren heeft hier niet veel zin omdat de zuiging van de boten maakt dat je plek bij iedere doorvaart geheel schoon is geveegd. De “kenners” hebben het hier altijd over vaste afstanden waar de vis zich zou bevinden, en voor dit stuk bij Loenersloot heeft “men” het dan over 15 tot 20 meter of  70 tot 75 meter. Aanvankelijk leek die aanpak ook goed te lukken. De harde stroming maakte het vissen met de vaste stok erg lastig dus de keuze om over te schakelen naar de feeder op 16 meter was gauw gemaakt. Mijn beide buren waren al direct met de feeder rond de 20 en 30 meter begonnen en hadden nog geen aanbeet gezien. Groot was dan ook de verbazing dat ik direct een mooie Platte van ruim 1 kilo kon landen. Voor de pauze wist ik op die manier 4 mooie Brasems te strikken. Mijn buren waren helaas niet zo gelukkig. Nu had Ruud, mijn rechter buurman, van de visboer vernomen dat het voor de 70 – 75 meter optie moest kiezen. Iets wat hem de tweede helft niet ongunstig uitkwam. De vis op 16 meter daar en tegen liet het verder geheel afweten. Ook de balletje  - balletje methode op de vaste stok ( vaste montage van een korfje met de gebruikelijke feeder onderlijn en beetregistratie op de top) wist geen visje te verleiden en noodgedwongen het advies van mijn naaste buurman maar gevolgd. Helaas zonder succes. Pas veel later bleek aan de andere kant van het parcours dat de meeste vis “gewoon”uit het midden kwam. Deze wel heel ongewone plaats van vangen maakte wel dat we weer eens twee bijzonder leuke uitschieters hadden. In vak B wist Nico het eindgewicht op krap 6 kilo te brengen en in Vak A ging Hans daar met 8½ kilo gemakkelijke overheen. Ook Jaap vanaf kop wist met 8 kilo schoon aan de haak een leuke eindscore binnen te halen. Keurig heren. Zo blijft de competitie spannend. Aad wist met veel paling gemakkelijk Fred voor te blijven waren en Ruud klopte ondergetekende met 100 gram. Dit maakt dat met aftrek van de 2 slechtste wedstrijden Aad nu alleen aan de kop gaat. Fred volgt op een punt, Ruud op 3, Ondergetekende op 5 en Bram op 7. Alles kan dus nog. Bij het wegen werden we wel enigszins opgehouden door Wim Eveleens, die het op de palingen had gemunt. Een lachwekkende vertoning, omdat bij iedere paling die hij in de emmer wilde stoppen, er een andere wederom ontsnapte. Dit maakte dat het hij keer op keer de glibberdingen moest bedwingen en die beesten maar terug blazen. Die wisten natuurlijk al gelijk dat hun een braadpan stond wachten. Nu maar hopen dat ze niet teveel naar olie smaken. Brrrr, bij de gedachte alleen al lopen de koude rillingen over mijn rug.