Wedstrijdverslag 3: de Haarlemmertrekvaart 24 april 2004

Zo een dag is eigenlijk met geen pen (dus ook niet met een toetsenbord) te beschrijven.
Deze wedstrijd gaat voorlopig de boeken in als beste uitslag sinds het bestaan van de Sikkens Hengelsport Vereniging. Het individuele clubrecord is er dan net niet aangegaan, maar had ook net zo gemakkelijk gekund wanneer de hengelspullen heel waren gebleven en die paar verspeelde vissen ook netjes geland waren. Met bijna 180 kg vis (340 stuks) op 18 personen een waar vangfeest. De weergoden werkten dan ook lekker mee vandaag. Blad stil en in het begin een mooie lichte stroming richting Leiden. Bram Beij (staart) en Marcel Minnee (kop) zouden hier het grote voordeel moeten halen. Marcel heeft dit naar de omstandigheden goed uitgebuit (18 kilo), jammer alleen dat het bij Bram iets minder wilde lukken (10 kilo). Het zou kunnen dat het verschil vandaag in de hengelkeuze zat. De hoogste 5 vangsten zijn in ieder geval behaald met de vaste stok. De feeder geeft in vergelijk met de dobber registratie toch onder dit soort omstandigheden net even te weinig informatie.
Het was met de vaste stok ook niet vanzelf sprekend dat de vis gevangen zou worden, want veel slepen, bewegen en hele fijne dobber afstelling waren hier nodig om het verschil te maken. Persoonlijk ervoer ik van uur tot uur verschillende omstandigheden.
Het eerste uur was de vis nog erg voorzichtig, 8/00 en haakje 18 met een caster en een made deed toen de truc. Daarnaast was dit ook het uur voor het aanschouwen van natuurschoon. De prachtige bollenvelden en alle insecten en dus ook vogels die deze aantrekken. De watervogels druk in de weer om elkaar het hof te maken of het territorium te verdedigen. Meerkoeten die slepen en stampen het nest volmaken en waarvan zelfs de daad gevolgd kon worden. Het tweede uur kwam de vis los en kon er geswitched worden naar een haak 14 op 10/00. Uur drie viel de stroming weg, bleef de vis wel op de voerplek liggen maar was moeilijk aan het azen te houden. Terug dus naar 8/00 met haakje 20 en een caster en een pinkie bleek te werken. Wel steeds weer het aas in beweging te houden door de dobber zachtjes van links naar rechts en terug over de voerplek te bewegen. Als de vis dan niet spontaan het aas pakte, dan wilde het nog wel eens lukken er een in staart of vinnen aan te slaan. Over luie dweilen gesproken, je moet dan een proberen zo een vals gehaakte brasem binnen te halen. Het zijn dan net karpers. Zwemmen die krengen, gaaf!
Alle mannen vol met paaipukkels en de vrouwen soms met dikke en soms al platte buik. Gemiddeld wel een stukje kleiner dan in het Gaasp, maar er zaten leuke exemplaren bij.
Het vierde uur was de vis blijkbaar gewend aan het wegvallen van de stroming wat hen weer tot spontaan azen aanzette. Naar horen zeggen hebben de meeste vissers juist dit uur de beste vangsten geboekt. Zelf ervoer ik dit als een van de mindere uren, maar dat lag dan ook grotendeels aan mijzelf. Materiaal pech en geen reserve topset klaar hebben staan, scheelde toch een belangrijke dosis netto vistijd. Ook de veelvoud aan vooral Duitse bollenkijkers verstoorde de concentratie. Ze zeggen wel eens; domme vragen bestaan niet, maar wanneer je voor de 30-ste keer achter je vandaan hoort dat je met die lange hengels beter aan de overzijde kunt gaan zitten, zakt je broek toch wel af. Ik ken trouwens een deelnemer die dat laatste wel heel erg letterlijk nam. Lekker achter je auto een bolus neerleggen en vervolgens de eerste beste hond vuil aankijken voor het achtergelaten warme pakketje. Wanneer er WC papier bij gelegen had, was de hond in ieder geval vrijuit gegaan.
Ik weet niet wat dit met je concentratie doet, maar met de minste vangst van de dag is dit waarschijnlijk niet de meest optimale situatie.
Op verzoek van de waterbeheerder (HSV Haarlem) zijn na afloop alle vissen gemeten en geteld. Deze informatie draagt bij aan het visstand beheersonderzoek welke blijkbaar op de Haarlemmertrekvaart is ingesteld.

Na afloop, een ieder in opperste stemming, de moeilijke taak om het Corso te ontwijken en met auto veilig thuis te komen. Voor de meeste Sassenheimers een onmogelijke opgave. Zeker wanneer je (ondergetekende) vergeet te tanken en twee honderd meter vanaf je visstek al zonder brandstof staat. Dat de auto erg scheef, met de tankdop omhoog gericht, in de berm stond zal hier ook mee te maken hebben gehad, maar lucht is lucht en daar loopt geen enkele motor lekker op. Gelukkkig zat de Esso maar een paar honderd meter verderop, en was dit leed weer snel vergeten.

Statistieken:

Tot over 14 dagen aan het kanaal door Voorne. 

Vriendelijke visgroeten, Peter Dekker