Wedstrijdverslag 7: de Leidsche vaart 8 juni 2004

Je hebt goede dagen en slechte dagen en uiteraard hele slechte dagen. Dit was nu typisch zo een voorbeeld van een beroerde visdag. Het begint al met het gehaast om op tijd bij de poort aanwezig te zijn of, als je dat al niet red, op tijd op de plaats van handeling te arriveren. Door het gehaast was Hans zijn schep en leefnet vergeten en ik zelf de wormen voor mijzelf en Fred. Ik kon gelukkig Hans helpen met mijn reserve materialen en was mijn meissie bereid om op weg naar haar werk de wormen nog even langs de waterkant langs te brengen. Onderweg naar de vaart heeft het toch kunnen gebeuren dat de laatste twee auto’s de colonne uit het zicht zijn verloren. Hoeft geen probleem te zijn en zal het ook niet de eerste keer zijn, zeker naar dit stukje water. Vele wegen leiden hiertoe, en meestal kiezen een aantal auto’s spontaan een andere route. Zeker omdat deze visstek er een is waar we al tientallen keren gevist hebben. Op een of andere manier wisten toch twee vissers volledig te verdwalen.Pas enige dorpen verder hebben zij een telefonische oproep geplaatst voor de juiste afslag. Dit maakte dat de heren iets later arriveerde en de loting reeds verricht was. De tijd bij een avondwedstrijdje is immers al zo kostbaar. Op zich hadden we niets eens verkeerde nummers voor de heren getrokken. Hans mocht het vanaf kop proberen en Dick zat op het winnende vaknummer van de vorige keer. Het was blad stil en de temperatuur leunde tegen de 30°C aan. De laatste keer was er in dit voorjaarswater geweldig gevangen maar onder de huidige weersomstandigheden en de plotselinge overgang naar dit prachtige zomerweer kon ons wel eens parten spelen. Na het startsein van 19:00 uur bleek al snel dat de vis het massaal liet afweten. Bij het verstrijken van het eerste uur zag je de eerste vissers al langs de kant van de weg lopen en andere vissers met een gezellig bezoek vereren. Het tweede uur werden zo hier en daar wat visjes gevangen, maar het overgrote deel bleef van vis verstoken. Het laatste uur wist voor een enkeling nog een redding te brengen maar hierbij bleven de vangsten ver onder de kilo. Een andere ongewoon fenomeen was het idioot groot aantal passanten per boot. Normaal gesproken kom je hier nooit een boot tegen, hooguit een verdwaalde kanovaarder. Nu was het werkelijk een aaneenschakeling van “vervelende” kinderen in gemotoriseerde bootjes de luidkeels schreeuwend over de vaart heen en weer voeren. Aan het einde van de rit was het opruimen en wegen geblazen.
Twee “uitschieters” in deze droevige uitslag. Bram in vak 1 met 3 kilo en Ruud in vak 2 met zelfs 4 kilo. Opgeteld kwamen we als totale vereniging dit keer niet verder dan net iets meer dan 9 kilo (en 210 gram op precies te zijn). Al met al een wedstrijd om gauw te vergeten. Zelf ga ik komende week met Fred en Ruud ons geluk in Zweden proberen en zullen dus niet bij de ontmoetingswedstrijd met Rijnsburg en Noordwijk aanwezig kunnen zijn.